Dette heilage evangeliet står skrive hjå evangelisten Lukas, i det fjortande kapitlet.

I Bibelen møte Gud oss ofta i bilder.

Liknelsane Jesus fortalte e bilder. Mye av det me seie ellers om Gud og e bilder. At han e Herre, for eksempel, e et bilde som e henta fra menneskeverden, kanskje te og me fra ei litt aen tid enn vår. Eg tvile på at kånå mi ville sagt eg va Herre i huset, sjøl når eg går i dress og frakk e det sjelden eg blir kalt herre, men å kalla Gud herre fortelle ligavel någe om den posisjonen han har.

At Gud e konge gir oss assosiasjona te stråleglans og tronsala, makt, velde og herlegdom. Bildet av Gud som konge e og henta fra vår verden, nå, itte me har fått både monarkidebatt og folkelige kongefamilia har kongebegrepet forandra seg, bildet av Gud som konge hente me vel meir i fra eventyrkonga, de store eneveldene på 1600-talet med solkongar og store slott, og ikkje minst det gamla testamente.

Gud må komma oss i møte gjennom bilder. Det e det som blant aent skjer gjennom liknelsane. I denne fortellingen møte Gud oss som vert, som ein som sende ut invitasjon te selskap.

Det e et litt annerledes bilde av Gud enn mange av de mest klassiske. Lite lynglimt og torden, lite englar og himmellys i bakgrunnen, meir i vår verden, menneskeligt, hjerteligt og nesten sårbart, det e kjekt å invitera, men det e og å stilla seg åpen for respons, og som me ser e det ikkje så lett å få te det selskabe han hadde ønska seg. De inviterte komme ikkje.

Det, koffor de inviterte ikkje vil komma i selskabe, e at av mysteriene i Det nya testamente. De kjenne ikkje Gud igjen når han invitere.

Fyst va det folkå i Nasaret. Jesus besøke synagogen og tale te de, seie at Gud e nærmare nå en han har vært på lenge, men ingen vil tro på han, de syns han tar for store ord i monnen og vente ikkje at ein av deiras egne kan bringa budskap fra Gud. Jesus e nær ved å bli kasta utfor et stup.

Siden va det farisearane. De likte ikkje at han tilga synder, syns han holdt seg i dårligt selskap, bidro te å oppløysa någe av den religiøse kulturen, burde fasta oftare og vært nøyare med ka han gjorde på helligdagane. Jesus blei utsatt for religiøse og moralske kritikk.

"Menneska i denne ætta, kva skal eg likna dei med? Kven er dei like? Dei er like born som sit på torget og ropar til kvarandre: Vi blæs på fløyte for dykk, men de ville ikkje dansa. Vi song syrgjesongar, men de ville ikkje gråta." Døyparen Johannes er komen, han et ikkje brød og drikk ikkje vin, og de seier: "Han er forgjord." Menneskesonen er komen, han både et og drikk, og de seier: Sjå, for ein storetar og vindrikkar, og ven med tollarar og syndarar!"

Jesus undre seg øve den mottakelsen han får. Det e underligt, hans generasjon vil verken lytta te alvorstona elle jubelrop. Ordå hans falle mellom torner og på steingrunn. Jesus påpeke at dronningå av Saba kom frå jordens ytterkanta for å hørra på kong Salomo, naboane hans vil ikkje lytta te det som e større. Folk fra Ninive hørte på profeten Jona, høydepunktet, Jesus sjøl, blir ikkje tatt imot av det folket som hadde opplevd mest av Gud av alle.

Dette e någe av bakgrunnen for denne liknelsen. Det merkeliga i at Jesus kom, Gud inviterte te fest, någen læresveina fekk han, mange ville ikkje komma. Andre blir invitert i stedet.

Av sine egne blei Jesus avvist. De fyste kristne starta i det helliga landet, men blei forfulgt. Jødedommen besto, blei ikkje te kristendom, itte kvert va det blant ikkje-jøda Jesus blei best kjent og trodd. Når me tenke på kor sentralt israelsfolket har stått i historien om Gud e det ikkje rart både kristne og jøda undra seg. For jødane va det merkeligt at det viktigaste Gud hadde gjort på jordå sko gå de hus forbi, for hedningane va det merkeligt at røttene prøvde å forkasta det grønna treet.

Någen forklaringa finne me i teksten. "Eg har kjøpt meg en åker, seie ein." Den ligge der, klar te å sås, han ser for seg ke så komme te å voksa opp. Nå får han meir å leva av. Han kan’kje venta med å oppleva det, og komme ikkje på festen. Åkeren har blitt ikkje en jordflekk, men heile verden, kverdagane har erstatta helgå. Åkeren e blitt religion.

En aen har kjøpt seg fem par oksa. Det ska gå så fort å pløya nå! Før hadde han bare to oksa, nå kan han få gjort fleire gonge så møje arbeid, kanskje te og me kjøba en ekstra åker. Han nyde synet av musklane som spennes når oksane drar, kjenne gleden av å sjå de veldresserte trekkdyrå gjør markå te fruktbare jord.

Det e flott med sterke oksa. Kanskje kjente mannen den same gleden me kjenne øve nye bil (elle komfyr, sofa, fiskestang, traktoren e vel det som har erstatta oksane for oss). Men koffor velge han å pløya når han e invitert te fest?

"Eg har fått meg ei kåna." Kanskje den beste unnskyldningen av de alle. Kjærligheden e styst av alt, her e der en mann som e glae i kånå si, gjerna vil vær hos ’na, e tilgjengelige og testede og prioritere de menneskelige sidene av livet. Kan någe vær bedre enn det?

Ja, faktisk. Festen, der han gjernå må ta med seg kånå, e viktigare enn det viktigaste han har. Når Gud invitere burde en, om enn så bare for nysgjerrighedens skyld, se itte kordan det blir.

Det ser ut te å bli fint. Jesaja fortelle: "På dette fjellet skal Herren, Allhærs Gud, gjera eit gjestebod for alle folk, med feite retter, gamal vin, feite, mergfulle rettar og gamal, klara vin."

Me ser fram te goe måltid. Dette blir bedre enn smalahåve og grillribbe. Liga stemningsfollt som når loktå av pinnakjød brer seg på julaftå, liga innbydande som de søde kagene te dessert. Råvarene e håndplukka og friske, der e någe himmelsk øve spiseståvå, et orkester av engla i bakgrunnen, , folk e festkledde, der e forventning i veggane, latter, skjerpa smagssans, glans i auene, lek og rytme i bevegelsane, dybde og kontakt i samtalen rondt bordet.

Fest på Herrens fjell, for alle folkeslag. Det e någe så vente, hos Gud, det e snakk om. På den andra siå av dette livet, når Gud ska gjør ting nye, gi oss paradis. Det e te å metta sjelå med, kjenna fryd strømma gjennom seg, la sansane fyllas med stråleglans og lys, sleppa seg laus, feira, grenselaust, med Gud og englane.

Det e ikkje litt for lange tala, øvesteikt, tørt kjøtt, små brusflaske, papirduk og pinnestola så vente. Det e heller ikkje et kaotisk julebord, et seigt selskab elle en testelning med middels god musikk på dårligt anlegg. Heller ikkje e det et arrangement du sjøl må ta ansvaret for, planlegga, arbeia og rydda itte. Ikkje en gong e det som en gudstjeneste, uansett kor goe han måtte ver, det blir for svakt, det må någe himmelsk te, på invitasjonen står det Guds store gjestebud.

Men fortsatt takke altså någen nei.

For någen e det for godt te å vær sant. Festen e vanskelige å finna, de har ingen erfaringa fra før fra någe liknande, invitasjonen e’kje tydelige nok, de blir heller i det vanta.

Någen får det ikkje te å stemma. Det blir vanskeligt på tankeplan, de kan’kje forstå kordan verten fyst kan oppretta en verden som e mindre enn fullkommen, og så siden gjør alt godt igjen. Kan ikkje bare den nåverande verden forbedrast?

Någen rode seg fast i skikk og bruk, syns ikkje kulturen blant de de kjenne som ska på festen e någe særligt, vet heller ikkje heilt om de ville passa inn.

Någen syns ikkje de fortjene å komma. Andre igjen, holde seg for goe te å bli med. Någen tenke de må gi avkall på for mye for å bli med, litt, kanskje, må en sleppa, men ingenting det egentlig e verdt å ta vare på.

Og så hende det vel at tjenarane som bære ut invitasjonane rode det te for dei de ska be inn. Någen av de e litt rufsete og gjør et dårligt fysteinntrykk. Någen formulere seg uklart, og innbydelsen forsvinne i en tågete og utilgjengelige ordflom. Någen virke kritiske, som om de ikkje heilt skjønne seg på verten som har invitert akkurat dette mennesket. Någen ser ut som de sjøl tror festen blir kjedelige.

Men någen av tjenarane e flinke å skaba forventning. Någen av dei salmetekstane me har sunge og ska synga e goe innbydelsa te feiring i himmelen.

Ellers makte me ikkje heilt å gjør gudstjenestane våre te forspel te festen. Det e vanskeligt å matcha himmelen. Men det e, skjult i kjerkå, i bibelteksta og i tru, at invitasjonen finnes i dag.

Koffor fleire ikkje tydeligt gjer inntrykk av å vær på vei te Gud, e delvis forståeligt, og delvis fortsatt et mysterium. Det sista, som i alle fall går klart fram av denne teksten, Gud har tenkt seg at mange ska komma, der goe plass, han vil at huset ska fyllast, og så vil der alltid ver plass for dei som lengte og e i nød.

Festen forandre karakter. De fyst innbudde, dei så va sjøltilfredse, opptatt med andre ting og mangla interesse for å komma, blei verande udenfor. Det står og at verten blei sinte når de ikkje ville komma, det kan me forstå, når me invitere någen vil me gjerna at de ska prioritera oss. Gud må og tast på alvor når han innbyr.

Innbydelse nummer to og tri i teksten, te de fattige, vanføre, blinde og lamme, e et bilde på någe av det som faktisk hendte på Jesu tid. Dei så ikkje fekk det te, som ikkje va heilt fornødde med tilstanden på jordå, som trengte hjelp og trengte Gud, skjønte at Jesus hadde någe å komma med. At han konne møda de, ta hånd om de, lega de, reisa de opp og rettleda de, te Guds rike.

Sånn e det og i dag. Visst e der møje me får te, men i alle menneske fins der behov for avkobling, for lindring, for någe som e større en kverdag. Innbydelsen te den store festen passe te sånn det e å vær menneske. Det e ok, men eg konne oftare tenkt å sitt prikken øve i’en. Den har Gud ein gong tenkt å setta. Du e invitert.